Buğulu Camlar Ardında Bir Hikaye

 

Yaşlı bir kadın küçük ahşap evinin tek penceresine yaslanmıştı. Dışarıda kar yağıyor, sokak lambalarının ışığı buğulu camda titrek bir dans sergiliyordu. İçerisi loştu sadece yanan şöminenin kıvılcımları ve kadının gözlerinin içi parlıyordu. Elleri titrekçe yorganı örüyordu sanki iğne misali geçen zamanın her bir dikişini ömrüne işliyordu.

Gözleri kapanınca zihni gençliğine doğru yolculuk ediyordu. Genç bir kız olarak bu evin penceresinden hayata bakarken her şey o kadar canlı ve umut doluydu. Aşk, hayaller, geleceğe dair büyük planlar... Zamanın akışı o kadar yavaştı ki her anı sonsuzmuş gibi yaşardı. Şimdi ise aynada gördüğü yabancı yüz geçen yılların acımasız izlerini taşıyordu.

Saat duvarda tik tak diye işliyordu. Her tik kadının kalbinde bir boşluk oluşturuyordu. Gençliğinin coşkusu yerini hüzne ve yalnızlığa bırakmıştı. Dışarıdaki kar taneleri gibi hayatının sayfaları da yavaş yavaş beyazlığa bürünüyordu.

Ancak kadın geçmişin acılarını değil güzelliklerini hatırlamaya çalışıyordu. Gençliğindeki aşkı, çocuklarının kahkahalarını, hayatının en güzel anlarını zihninde canlandırıyordu. Bu hatıralar kalbinde yanan küçük bir mum gibiydi karanlığını aydınlatıyordu.

Pencereye daha sıkı sarıldı. Soğuk hava yüzüne değse de ruhu sıcak kalmaya devam ediyordu. Belki de hayat bu buğulu camlar ardında geçen kısa bir andı. Belki de önemli olan bu anları nasıl yaşadığımızdı. Kadın iğnesini son kez ipliğe geçirip gözlerini kapadı. Yüzünde hafif bir gülümseme vardı. Zamanın akışı karşısında teslim olmuş ama ruhu hâlâ özgürdü.

“Buğulu camlar sadece bir evin değil, herkesin hayatının bir parçasıdır...”

Zamanın akışı herkes için kaçınılmazdır. Ancak önemli olan bu zamanı nasıl değerlendirdiğimizdir. Geçmişe takılıp kalmak yerine anı yaşamak ve geleceğe umutla bakmak belki de hayatın en büyük sırrıdır.